Gedichten
DE ROL
De rol doe ik aannam als kind
Omringde me en beschermde
Tegen wat het leven biedt
Het is gaan benauwen
Het is gaan verwringen
Wat eens heeft gewerkt
Verrijkt mijn hart niet
De rol die ik aannam
Zit vast in een pantser
Dat grimast, toneelspeelt,
Mijn ziel buitensluit
Geef mij de bezinning
De kracht te ontsnappen
Het masker te ruilen
Voor mijn naakte huid
KNOESTEN
Ik zie de knoesten in je stam
Je takken zijn gebroken
Maar door de zware groeven heen
Is er nieuw blad ontloken
Ik zie een wortel uit de grond
Hars druppelt uit je wonden
Toch heeft het licht door knoesten heen
Een nieuw begin gevonden
IK LOOP DOOR EEN STRAAT
Er zit een diep gat in het trottoir
Ik val er in
Ik ben verloren………ik ben radeloos
Het is mijn schuld niet
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden Ik loop door de zelfde straat
Er is een diep gat in het trottoir
Ik doe alsof ik het niet zie
Ik val er weer in
Ik kan niet geloven dat ik op de zelfde plek ben
Maar het is niet mijn schuld
Het duurt nog lang voordat ik eruit kom Ik loop weer dezelfde straat
Er is een diep gat in het trottoir
Ik zie dat het er is
Ik val er weer in, het is een gewoonte
Mijn ogen zijn open
Ik weet waar ik ben
Het is mijn schuld
Ik kom er direct uit Ik loop door de zelfde straat
Er is een diep gat in het trottoir
Ik loop er omheen Ik loop een andere weg.
Uit het boek: Tibetaans boek van leven en sterven, Sogyal Rinpoche
Sanne Bartfai © 2014
Trackback van jouw site.